In de ban van de wolven

Auteur Hella S. Haasse

Titel Fenrir
Uitgegeven 2000

Genre psychologische roman

Onderwerpen Dood, Moord

Deze blogpost gaat over het boek Fenrir, geschreven door de moderne romanschrijfster Hella Haasse.

Om wat meer informatie over die boek te krijgen heb ik gebruik gemaakt van deze samenvatting, Recensie 1, Recensie 2 en Informatie over auteur

Ik ga me focussen op de centrale personages Matthias Crone en Edith Waldschade. Het boek wordt namelijk uit hun perspectief geschreven.

Matthias Crone: Het lichaam van deze drieëntwintigjarige jongeman is slungelig. Zijn ogen zijn opvallend blauw. En zijn dikke haar is donkerbruin. Matthias was niet zo goed op school, toch was taal een sterk punt van hem. Als beroep wordt hij dan ook journalist, terwijl beide ouders apotheker zijn. Hij zich in voor de terugkeer van wolven en maakt hierbij gebruik van zijn beroep, door via de journalistiek de medemens te informeren over wolven. Bovendien maakt hij een wolvenencyclopedie, waar alles wat je maar weten wilt over wolven in te vinden is. Zoals hier al duidelijk wordt heeft hij een enorme passie voor wolven. Dit levert hem echter geen ruim salaris op. Matthias huurt een kleine eenpersoonskamer in de Amsterdamse Pijp. Matthias is een gepassioneerde, eerlijke, meelevende en gevoelige jongeman.

Matthias wordt gezien als gepassioneerd, door zijn passie voor wolven. Niet alleen in zijn werk in de journalistiek spelen wolven een belangrijke rol, maar in zijn hele leven. Hij leeft als het ware in het teken van wolven. Elke vrije minuut wil hij besteden aan het bestuderen, observeren en schrijven over wolven. Deze passie heeft hij al van kinds af aan en is alleen maar gegroeid. Doordat hij zo veel met wolven bezig is, maakt hem een beetje een buitenbeentje. Dit weet hij, maar hij heeft het er voor over. Deze passie blijkt ook uit dit citaat van blz. 5: 

“Hij was sinds zijn kinderjaren in de ban van wolven geweest. Hij las alles over wolven, ging ze het liefst bekijken in dierentuinen, zou ze het liefst in het wild bestuderen.”

Matthias is een eerlijke man. Dit komt vooral tot uiting in het stukje waar hij tijdens zijn werk voor een sensatie verhaal kan kiezen, wat een goede indruk zal maken op zijn werk en hem heel erg veel geld kan opleveren. Toch kiest hij voor de waarheid. Dit laat ook zijn dat hij een goede journalist is. Hij schrijft liever een oprecht waargebeurd verhaal, dan een niet op feiten berustend sensatie verhaal‘

“Sivs ogen schitterden schril van opwinding terwijl zij beschreef hoe doodeng het allemaal geweest was. ‘Tel je winst uit, Crone,’had Rollo grijzend opgemerkt. ‘Je bent gek wanneer je zo’n item laat liggen.’Maar iets aankaarten zonder over de harde feiten te beschikken was in strijd met zijn opvattingen over journalistiek.”
  

Matthias is een erg meelevend type. Hij geeft niet alleen veel om Edith, maar ook om zijn vriend Rollo, wanneer deze in de gevangenis terecht komt. Matthias zet zich voor zijn vrienden in en vindt het belangrijk om hen te helpen. Als dit niet lukt, voelt hij zich ook duidelijk machteloos. Hij heeft het beste met iedereen voort.

"Het meest kwelde hem de gedachte dat hij niet bij machte was geweest iets voor Rollo te doen, doe nog steeds in Luik in het Maison d’Arrêt zat, zonder vooruitzicht op spoedige behandeling van de zaak.”

Erg stoer of patserig is Matthias niet. Hij is juist erg gevoelig. Dit zie je ook al in bovenstaand citaat. Hij is dan ook helemaal van slag wanneer hij hoort dat de wolfachtige Erwin iemand vermoord heeft.

Matthias heeft veel contact met Edith. Door hun gezamelijke passie voor wolven hebben ze een goede band samen.

Edith Waldschade: Deze rijpe vrouw is helaas over de bloei van haar leven heen. Haar sluike asblonde haar begint grijs te worden en haar gezicht begint de tekenen van ouderdom te vertonen. Ondanks haar leeftijd draagt ze nonchalante kleren. 

Ook Edith is gefascineerd door wolven. Ze heeft een groot bos achter haar landhuis waar ze drie wolven houdt. Wolven zijn niet haar enige passie, ze houdt namelijk ook heel erg van pianospelen. Al meer dan 20 jaar is ze een bekende pianiste.

 Edith is niet erg sociaal. Ze is getrouwd geweest, maar haar man is verdwenen. Hierna is ze erg op zichzelf gesteld geworden. Alleen met haar wolven is ze nog heel close. Ook haar verdwenen man heeft nog haar aandacht, ze blijft brieven naar hem schrijven, omdat ze niet weet of hij nog leeft of dood is. Met haar zus heeft ze geen goede band. Ze wonen samen in een landhuis, maar ze hebben veel meningsverschillen.

Ze heeft een wantrouwend karakter. Dit heeft positieve en negatieve invloed op haar leven. Het is goed dat ze wantrouwend is over haar halfbroer, want hij blijkt niet te vertrouwen te zijn. In het begin was ze ook wantrouwend over Matthias, maar dit was niet nodig. 

Edith is een melancholisch type. Dagenlang kan ze treurige muziek maken op haar piano. Lachen is dan ook niet haar grootste hobby. 

"Het was weer zo'n dag als alle anderen: piano, wolven, eten, piano, slapen"